Op het YouTube kanaal “RealWomenRealStories” werd gisteren een video getoond waarin ritueel misbruik overleefster Mary Knight vertelt over dingen die ze in haar jeugd moest ondergaan en die ze lange tijd wist weg te stoppen in haar hoofd. Pas op haar 37ste levensjaar kwamen de herinneringen terug. Als kind werd ze misbruikt door haar vader, moeder en anderen. We zien dat ze door met het terugkrijgen van de herinneringen en deze te verwerken zichzelf weet te helen. Ook interviewt ze mensen die niet geloven in de mogelijkheid van “recovered memories” en die zelfs hele boeken hebben geschreven in een poging om die stelling te onderbouwen. Mary maakt over haar hele proces de documentaire “Am I Crazy? My journey to determine if my memories are true“.
Ritueel misbruik, voor wie niet weet wat ermee bedoeld wordt is een vorm van georganiseerd misbruik. Vaak vanuit familie. Er worden andere daders bij betrokken. Vaak is een van de doelen geld verdienen. Bijvoorbeeld door het maken van videobeelden (kinderp*rno). Rituelen worden ingezet om van toeschouwers én slachtoffers ook daders te maken door ze mee te laten doen met vernederingen of het beschadigen van anderen. Het idee erachter is dat als je naast slachtoffer je ook tot dader wordt gemaakt dat je dan uit schuldgevoel er niet mee naar buiten zal treden. En dat ze het groepsgevoel versterken. De rituelen worden soms gezien als een vorm van satanisme. Maar dat laatste lijkt me niet terecht. Lees meer over ritueel misbruik in deze blog.
De video gaat behalve over het leven van Mary ook over de vraag of er zoiets bestaat als “recovered memory“, oftewel het op latere leeftijd terug vinden van eerder nog weggestopte herinneringen aan seksueel misbruik in je jeugd. Iets wat me raakt omdat ik ook een tijd geen herinnering meer had aan het seksuele geweld dat ik meemaakte in mijn jeugd.
Er zijn twee stromingen in de hulpverlening. Kort door de bocht zegt de ene stroming dat er niet zoiets is als het terugvinden van traumatische herinneringen en de andere stroming is er van overtuigd dat dat wel kan. Ik sluit me aan bij de tweede. Seksueel misbruik is zoiets heftigs om mee te maken dat je lichaam zichzelf uitschakelt en je je lichaam verlaat. Je dissociëert en bent er amper nog bij. Dit maakt ook dat je het gebeuren vaak slecht registreert. Bij extreem geweld kunnen mensen zich zelfs opsplitsen in meerdere persoonlijkheden als een manier om met het trauma om te gaan. Dit wordt dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) genoemd. Een trauma kun je dus wegstoppen in je hoofd en het kan zich weer aandienen als je sterker in je schoenen staat of als je op een andere manier weer herinneringen terugkrijgt.
In de video zien we Mary onder meer in gesprek met Lynn Crook. Lynn was iemand die op latere leeftijd herinneringen terugvond en met succes haar ouders aanklaagde voor incest. Tijdens de rechtszaak werd de hulp ingeroepen van professor/psychologe Elizabeth Loftus door de ouders van Lynn. De ouders betaalden haar ervoor. Loftus is aanhanger van de de eerste stroming en word ook door Mary geïnterviewd. Ze zegt dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor het bestaan van “recovered memory”. Ze was op zes jarige leeftijd overigens zelf slachtoffer van seksueel geweld horen we later in de video.
Mary heeft vijf familieleden met soortgelijke herinneringen als haarzelf en met wie ze regelmatig contact had om een en ander te checken. Op die manier weet ze dat haar herinneringen niet vals zijn, zoals mensen als Loftus beweren. Maar ze stelt daarbij dat het eigenlijk raar is dat mensen om dat soort “bewijs” vragen. Raar dat verhalen over misbruik met zoveel ongeloof en scepsis worden ontvangen.
Een andere aanhanger van de eerste stroming is Eleanor Goldberg. Mary interviewt ook haar. Goldberg schreef drie boeken over het onderwerp en haar stelling, net als die van Loftus, is dat het terugvinden van herinneringen aan misbruik niet bestaat. Goldberg stelt dat het mengen van feiten met fantasie en het daarin gestuurd worden door suggestieve vragen kan leiden tot valse herinneringen aan misbruik. Mary verteld Eleanor dat ze zich altijd heeft herinnert dat haar vader tegen haar zei dat hij haar seksueel aantrekkelijk vond. Goldberg probeert de opmerking uit te leggen als een stomme grap. Goldberg zelf is geen expert op het gebied van herinneringen. Ze heeft er niet voor gestudeerd. Ze lijkt vooral te willen benadrukken dat families kapot gaan aan verhalen over misbruik. En dat die verhalen worden verzonnen. Maar families gaan juist kapot aan misbruik en het wegstoppen van die herinneringen. Met het niet geloven van slachtoffers hou je daders de hand boven het hoofd en bovendien doe je daarmee aan een ernstige vorm van victimblaming.
De dochter van Eleanor Goldberg is zelf overlever van seksueel misbruik. Ze is ook even te zien in de video en ze zegt dat Eleanor liegt over de reden dat ze geïnteresseerd raakte in het onderwerp van wel of geen herinneringen hebben aan misbruik. Eleanor Goldberg heeft het over vooral over vergeving, het heilige instituut familie en tevens bagatelliseert ze de gevolgen van seksueel geweld. En ze zegt dat kinderen bij verkeerde aanrakingen gewoon maar even de dader moeten aanspreken op hun gedrag. De wereld op zijn kop en uit deze uitspraak blijkt duidelijk dat ze geen greintje kennis heeft van het hele onderwerp seksueel misbruik. Dat op zich is al ernstig. Maar nog ernstiger is het feit dat ze daders munitie geeft in rechtszaken en slachtoffers terroriseert met de verspreiding van haar denkbeelden. En slachtoffers hebben het al moeilijk genoeg.
Aan het einde van de video blijkt dat Mary Knight door het terugkrijgen van de herinneringen en ze te verwerken haar leven terugkrijgt en ze voelt zich goed.
De video is een aanrader. Kijk m hier:
Obed
01-09-2021
